Lichtpuntjes

Ik ben er! Het huis is thuis en alles om me heen kwettert, zingt, blaft of roddelt.

Het is stralend weer in Toscane en ik ben terug in het vertrouwde familiehuis met mevrouw Morena in de keuken en mevrouw Franca die helpt bij het schoonmaken. Voor het poetsen wordt door de dames (die al op leeftijd zijn) de dag doorgesproken en nadien worden de mensen besproken.

‘Hij viel als een kip neer!’’, zegt Morena over iemand uit het dorp die gisteren overleed. Ik heb geen idee hoe kippen doodgaan, maar ze kennen kennelijk geen lange lijdensweg.

Met veel handen, dus licht werk en veel geklets blinkt in no time het marmer van de trappen en zijn stof en spinnenwebben zó weg. Weg? Ja, Franca pakt ze liefdevol op en verhuist ze naar de heg. “Spinnen dood je niet, dat brengt ongeluk”, zegt ze. Ik leer hier veel over het dierenrijk, zeg maar.

We zijn allemaal een jaartje ouder en dat zie je het beste aan de hond die inmiddels doof en wit is en niet meer goudblond. De enige die elk jaar mooier lijkt te zijn, is het familiehuis zélf. Blij dat ze de winter heeft doorstaan, nodigt ze de zon binnen waar kleuren tot leven komen en schaduwen op muren spelen. En in de tuin bloeien zoals ieder jaar rozen en lelies, lavendel en rozemarijn en zijn er ook wat veranderingen op komst. Er komen er meer zitplekken met een bank en meer hangmatten, terwijl de vertrouwde schrijftafels straks weer her en der zullen staan. We planten blauwe regen en Morena zegt dat je die kunt eten. Ze kent elke struik, bloem en kruid in de tuin en heeft de groenste vingers. Ooit vertelde ze me dat ze naar de maanstanden kijkt voordat ze iets plant of snoeit. Dat vertelt ze schoorvoetend, want ze vindt het zelf een beetje dom dat ze zulke dingen gelooft. Ik knoop zulke wijsheden in mijn oren en let tegenwoordig ook op de maanstanden.

Wie of wat ik nog niet gezien heb, zijn de vuurvliegjes. Het lijkt erop dat zij zich ieder jaar stipt aan mijn agenda houden, want zodra de gasten komen, vliegen de vuurvliegjes uit. Een tuin vol vuurvliegjes heeft iets magisch, iets feeërieks. En zoals het begon, houdt het abrupt op en zijn ze na een maand foetsie.

Franca en Morena doen geen vuurvliegje kwaad en maken me blij met hun humor en warmte. Straks vliegen ze weer, de vuurvliegjes. Straks, als er gasten zijn.

Zabaglione, het vuurvliegje onder de toetjes – want zoet en magisch

• 4 eidooiers

• 50 gram fijne kristalsuiker

• 120 ml zoete marsala (of sherry)

Klop de dooiers met de suiker in een hittebestendige kom met een mixer tot een lichte, luchtige massa. Roer er dan beetje bij beetje de drank door.

Zet de kom op een pan nauwelijks pruttelend water op laag vuur. Blijf kloppen tot het mengsel gaat rijzen, maar laat het nooit koken. Het volume moet verdubbeld zijn en het mengsel moet als een lint van de mixer lopen.

Haal de zabaglione van het vuur en serveer hem warm of koud in mooie glazen. Je kunt zabaglione ook als saus over ijs doen of me chocolade of boerenjongens garneren.