Een chihuahua met stamboom
Het is wat stil vanaf de berg, want ik ben druk. Tussen de schrijfweken door komen er voornamelijk Italiaanse gasten die een paar dagen naar het strand gaan en dat is veel werk.
Zo waren er dit weekend twee vriendinnen die overal foto’s van leken te maken. Van het hemelbed, van de gedekte ontbijttafel in de tuin, van de zelfgebakken perzikentaart. Een stel uit Rome blijft nog even. Zij hebben het weekend tafelend van osteria naar trattoria doorgebracht en doen daar steeds verslag van.
En verder verwachtte ik vrijdag een stel uit Florence met een paar kinderen, dus op de grootste kamer waren alle bedden opgemaakt.
Ik sta toevallig in de tuin als een hoop geronk mijn aandacht trekt en twee chique koplampen mij door het hek aankijken. Het hek gaat open en een Maserati maakt het tot halverwege de hobbel en raakt dan met de bodem de onderkant van het hek. Oh, jee. Ik ruik het probleem op afstand. Dadelijk stapt er een boze meneer of mevrouw uit die vindt dat mijn hek niet aardig is voor de dure auto. En dat is ook zo.
De bestuurder parkeert op straat en uit de auto stapt een heel rijtje. Een tiener met geblondeerd haar, een jongen met bolle wangen en een kleuter met mooie krullen. Een vrouw met een grote zonnebril die haar halve gezicht bedekt steekt haar ranke benen uit en komt in een lenige beweging uit de laaghangende bolide. Als laatste, als een punt achter een zin, springt er een chihuahua uit. Van de bestuurder merk ik als eerst de getatoeëerde biceps op, dan de strenge blik in een niet onaantrekkelijk gezicht. Slik. Ik zal moeten aanhoren wat de auto kost en dat hij dat ding meer liefheeft dan zijn bloedjes van kinderen, de verzekeringspapieren zullen op tafel komen of zijn advocaat wordt vast op speeddial gebeld. Maar er gebeurt niets. De man loopt met mij de oprit op en vraagt naar de geschiedenis van het huis. Ik zeg dat het al generatieslang het zomerhuis is van mijn moeders familie. Terwijl de kinderen de rolkoffers sjouwen en zijn vrouw de hond op de arm heeft, lopen wij voor het hele circus uit en als wij bij het huis en het uitzicht zijn aanbeland, breekt er een glimlach door. ‘Het is hier prachtig!’, zegt hij terwijl nergens meer iets van zijn strengheid te merken is. Ook van de kinderen krijg ik complimenten.
Die avond gaat vader die zich in een ruitjespak met hoog water en blote voeten in handgemaakte leren stappers heeft gestoken en moeder in een designjurk uit eten. De kinderen zijn blij met de wifi in de tuin en blijken erg beleefd en voorkomend. Ze hebben allemaal mooie namen en ook de achternaam is klinkend. Het is Frans, terwijl het overduidelijk een Toscaans gezin is.
Regelmatig zijn mijn gasten een bron van inspiratie voor personages in mijn verhalen. Hier komt natuurlijk veel volk langs. Er is iets met dit gezin. Het jongetje met de blauwe ogen van zijn moeder en het zwarte haar van zijn vader is zelfs beschaafd als hij ruziet met zijn oudere zus. Over het incident met de auto is met geen woord gesproken. Of toch: nadat elk commentaar was uitgebleven had ik gezegd dat ik het erg vond van de auto. Meneer bleek een heer toen hij zei dat het niet mijn schuld was en dat hij had moeten weten dat de auto niet over de stoep van het hek kon komen.
Ik heb iets gedaan wat ik anders nooit doe, maar omdat de getatoeëerde familieman met het voor Italiaanse maatstaven ongewoon grote gezin wat hij in een Maserati weet de stapelen me bezighield, heb ik hem gegoogeld. Hij is advocaat. Sterker nog, een letselschadeadvocaat. En die mooie naam heb ik ook kunnen verklaren, want die gaat terug tot de middeleeuwen toen zijn Franse voorouders de machtige Medici’s hebben bijgestaan in een oorlog en daarom een hoge adellijke titel kregen. Meneer is een markies. Een markies in een Maserati. En als ik hem zou opvoeren in een verhaal, dan gelooft geen hond het, mét of zonder stamboom.
